Przybrana tożsamość czy niewinna zabawa?

Moja córka Michalinka od kilku miesięcy nieustannie prosi, by nazywać ją Alą, a nie Michasią, Michalinką lub Minką. Prawdziwa Ala jest córką mojego brata, która jest dla Michasi świętością. Ponieważ przeprowadziliśmy się do innego miasta, mamy z nią teraz rzadszy kontakt. Moja śmiała i otwarta córka notorycznie zaczepia ludzi w autobusie, na ulicy i mówi "Dzień dobry, jestem Ala". Przedstawiła się tak wszystkim nowym sąsiadom, a ja potem musiałam prostować. Osobom nieznajomym nawet nie wyjaśniam, że moja córka nie nazywa się Ala, bo sprawia jej to ogromną przykrość. Teraz nawet prosi mnie, abym w nowym przedszkolu powiedziała paniom, że ma na imię Ala. Michasi nie satysfakcjonuje rozwiązanie "poprosimy panią, by nazywała cię Alą", tylko chce być naprawdę Alą, mieć to wpisane w dziennik, wyhaftowane na poduszce i na worku z kapciami. Tłumaczę cierpliwie, ale bez rezultatu, ale problem wraca jak bumerang. Nie wiem, co powinnam robić. Czy mam pozwolić dziecku zmienić sobie imię? Jak mam reagować, gdy słyszę, kiedy opowiada sąsiadom nieprawdę? Michalina ma ze mną zupełnie dobry kontakt, tylko żyje sobie w swoim wymyślonym świecie, nad którym chce mieć pełną kontrolę..., co jest dla nas wszystkich jednak bardzo uciążliwe. Bardzo proszę o opinię, w jakim stopniu pozwolić Michasi na zabawę w "bycie Alą", a jakie granice należy jej wyznaczyć. I jeszcze jedno: zupełnie nie wiem, w jaki sposób ja sama powinnam w tym uczestniczyć.