dr Barbara Smolińska

Dziwny objaw - wychowanie dziecka

Ponad rok temu, strzygąc synka, zauważyłam niewielki ubytek włosów nad czołem. Pomyślałam, że to może łysienie plackowate, którego sama doświadczyłam kilka lat wcześniej pod wpływem stresu. Po rozmowie z psychologiem wyklarowała się teza, że jest to reakcja na możliwość pojawienia się rodzeństwa. Zdarzało się, że rozmawialiśmy o tym z mężem, chociaż starałam się nie zachwycać tą perspektywą, aby nie dać odczuć Jakubkowi utraty jego uprzywilejowanej pozycji jedynaka. Pani psycholog zasugerowała, bym powiedziała przy nim do męża, że na razie drugiego dziecka nie będzie. Reakcja Jakubka była natychmiastowa: przytulił się do mnie i powiedział: "Pewnie, mamusiu, po co ci takie kłopoty". Ale to nie zatrzymało łysienia. Lekarze, homeopaci, radiesteci nie znajdowali przyczyny, w szpitalu zrobiono kompleksowe badania - jest całkowicie zdrowy. Po roku synek sam zaczął wspominać o rodzeństwie - wszyscy jego koledzy mają siostrę lub brata. Nie wydaje mi się jednak, żeby problem był rozwiązany. Wszystko, co Jakub czuje, jest bardzo "na wierzchu", przejmuje się tyloma rzeczami, jest bardzo wrażliwy... Czy możliwe, żeby nadal nie akceptował pojawienia się rodzeństwa, tylko grał rolę narzuconą przez otoczenie? Czy przez to, że od małego udzielałam mu wyczerpujących odpowiedzi, spowodowałam, że przyjął na siebie za dużo? Czy suma jego strachów, niepokojów daje podstawę do jego choroby?